W 1933 r. Publiczny Szpital Miejski w Krotoszynie przy ul. Leśnej 4, miał 75 łóżek, składał się z 6 oddziałów. Znajdował się w budynku dzisiejszego szpitala przy ul. Bolewskiego, gdzie zlokalizowane są oddziały: położniczo-ginekologiczny, dziecięcy i noworodkowy.
Dokumentacja dotycząca procesu tworzenia statutu szpitala zgromadzona jest w Archiwum Państwowym w Kaliszu (sygn.11/23/0/3.9/634). Rozpoczyna się od pisma z 30 października 1929 r., w którym wojewoda wielkopolski - Roger Adam Raczyński przesłał zarówno do starosty krotoszyńskiego, jak i magistratu instrukcję dotyczącą konieczności opracowania statutu szpitala.
Statut. Z analizy dokumentów wynika, że droga do uchwalenia statutu wyglądała następująco: propozycję zapisów przedstawiał dyrektor szpitala (był nim dr Władysław Bolewski). Trafiały one pod obrady Rada Szpitalnej - organu doradczego i opiniującego. W skład rady wchodzili: dyrektor szpitala, lekarz powiatowy, burmistrz Krotoszyna, jeden z radnych miejskich, przedstawiciel mieszkańców.
Projekt statutu akceptowała Rada Miejska i wysyłała do zatwierdzenia władzom wojewódzkim w Poznaniu. Jeśli wojewoda nanosił poprawki, musiały je kolejno przyjąć: Rada Szpitalna i Rada Miejska. Po uchwaleniu poprawionej wersji, całość znowu akceptował wojewoda oraz powtórnie radni Krotoszyna.
Pierwszy projekt powstał 20 listopada 1929 r. W jego tekście na przestrzeni 4 lat wprowadzano korekty wynikające ze zmian przepisów o charakterze ogólnopolskim, albo ze względu na poprawki wprowadzone przez wojewodę. Kolejne wersje statutu nosiły daty: 28 marca 1930 r., 17 września 1931 r., 11 czerwca 1932 r., 20 września 1932 r., 9 marca 1933 r., 28 lutego 1933 r. Wojewoda ostateczną wersję zatwierdził 4 kwietnia 1933 r. Dokument miał 24 paragrafy.
Sześć oddziałów. W 1933 r. szpital liczył 75 łóżek. Posiadał 6 oddziałów: chirurgiczny (7 sal, 40 łóżek), chorób wewnętrznych (2 sale, 10 łóżek), położniczo-ginekologiczny (2 sale, 10 łóżek), zakaźny (4 sale, 6 łóżek), gruźliczy (2 sale, 4 łóżka), weneryczny (2 sale, 5 łóżek). Standart pokoi podzielony został na trzy klasy. Pierwszeństwo w przyjęciach planowych mieli mieszkańcy Krotoszyna. W przypadkach nagłych przyjmowano wszystkich potrzebujących. Chorych psychicznie leczono jedynie doraźnie, organizując im jak najszybciej transport do zakładów psychiatrycznych. Cierpiącym na schorzenia okulistyczne pomagano tylko w nagłych wypadkach. Leczenie w szpitalu było odpłatne, jednak w określonych przypadkach stosowano ulgi. Uznawano ubezpieczenia w Kasie Chorych.
- Dochód szpitala z majątku własnego stanowią produkty z ogrodu oraz roli. Główny dochód szpitala stanowią opłaty za utrzymanie i leczenie chorych. Deficyt szpitala pokrywa miasto z własnych funduszów w postaci dopłat na prowadzenie szpitala uwzględnianych w budżecie własnym. (…) Szpital posiada fundusz rezerwowy i inwestycyjny ulokowany na depozycie w Komunalnej Kasie Oszczędności miasta Krotoszyna - czytamy w statucie.
Dokument wylicza wykonywane przez placówkę zabiegi wraz z ich cennikiem. Były to 44 zabiegi chirurgiczne, 14 ginekologiczno-położniczych, 10 urologicznych i dermatologicznych, 8 laryngologicznych, 7 zabiegów fizykoterapii. Jeśli ubogi pacjent umarłby w szpitalu i nie miał nikogo, kto zająłby się jego pogrzebem, szpital organizował skromny pochówek.
Przy murowanym budynku szpitala znajdowały się: barak z oddziałem dla zakaźnie chorych, barak zapasowy, kostnica z salą sekcyjną. Była też pralnia, budynek gospodarczy, szopa na sprzęt techniczny. Szpital posiadał 4 morgi ogrodu (ok. 1 ha).
Personel. W 1933 r. Lecznica Miejska zatrudniała 4 ordynatorów: chirurga, akuszera (ginekologa), internistę, kierownika oddziału zakaźnego. Wymienionych jest także 5 sióstr zakonnych (nazywanych siostrami miłosierdzia), które pracowały jako pielęgniarki na oddziałach. Szósta była instrumentariuszką na sali operacyjnej, kolejna – laborantką. Poza nimi szpital zatrudniał 2 posługaczki – kobiety zatrudnione do pomocy w opiece nad chorymi. W kuchni pracowała jedna siostra zakonna i 3 osoby do pomocy. Był także robotnik odpowiedzialny za gospodarstwo rolne znajdującego się przy szpitalu.
Aby zostać dyrektorem, trzeba było co najmniej 2 lata pracować jako ordynator jednego z oddziałów. Od ordynatora chirurgii wymagano minimum 4-letniej praktyki. Ordynator interny musiał przepracować najmniej 2 lata jako lekarz chorób wewnętrznych.
- Lekarze mogą w czasie wolnym od zajęć w Szpitalu wykonywać praktykę prywatną. Innym pracownikom prawo to nie przysługuje – stanowił statut.
W wakacje szpital przyjmował na płatne praktyki 1-2 studentów medycyny, najczęściej z powiatu krotoszyńskiego.
Tekst statutu zamieściliśmy w załączniku poniżej.
