SPZOZ w Krotoszynie - spzoz.krotoszyn.pl

Nie ma drugiego takiego miejsca jak wnętrze ambulansu. To mały świat, w którym czas przestaje płynąć liniowo. Minuty wydłużają się do godzin, a sekundy potrafią zdecydować o wszystkim. To przestrzeń, gdzie słowo „normalność” znaczy coś zupełnie innego. Gdzie każdy wyjazd może być najważniejszym momentem w czyimś życiu.

Od siedemnastu lat jestem Ratownikiem Medycznym. I choć zdjąłem już niezliczoną ilość rękawiczek, zapiąłem tysiące pasów transportowych, podjąłem niezliczone ilości medycznych czynności ratunkowych — pamiętam niemal każdy moment, który złamał mi serce. I każdy, który je poskładał.

Bycie ratownikiem to nie tylko zawód. To decyzja o tym, że będziesz obecny w czyichś najgorszych chwilach. Że wejdziesz do cudzego świata pełnego krzyku, krwi, ciszy i lęku — i nie zawahasz się zareagować. Zrobisz wszystko, by zdążyć. Nawet jeśli będzie ciemno, zimno, chaotycznie. Nawet jeśli będziesz zmęczony do granic.

Widziałem matki, które błagały, bym uratował ich dziecko. Widziałem młodych ludzi z gasnącym spojrzeniem po wypadku, starszych trzymających mnie za dłoń z ostatnim tchnieniem.

Widziałem też cud życia — płacz noworodka, który przyszedł właśnie na świat, uśmiech osoby, której serce udało się uruchomić po kilkudziesięciu minutach reanimacji.

Są interwencje, które zapadają w pamięć jak blizny. Nie dlatego, że były spektakularne. Ale dlatego, że niosły ze sobą brutalną prawdę — że czasami o życiu decyduje jedna minuta. Jedna decyzja. Jeden ruch ręki.

Zatrzymanie krążenia. To klasyka ratownictwa — a jednocześnie jego największe wyzwanie. Kiedy tablet pokazuje słowa: „brak tętna, nie oddycha” — wszystko przestaje być rutyną. W głowie już układasz scenariusz, choć dobrze wiesz, że rzeczywistość go brutalnie rozpisze po swojemu.

Wypadki drogowe — szczególnie nocą, szczególnie młodzi ludzie. Te chwile potrafią zrujnować nawet najbardziej opanowanego ratownika. Gdy słychać tylko trzask blachy, deszcz i niepokojącą ciszę, a potem rozświetlają się niebieskie sygnały, które rzucają na wszystko chłodne światło. Czasem wchodzisz między zgięte metalowe elementy, widzisz krew i próbujesz znaleźć choćby nitkowate tętno. Czasem go nie ma. A Ty wracasz, siadasz z zespołem w karetkowej ciszy i... jedziesz dalej do kolejnego zgłoszenia.

Zawały serca. Udar mózgu. Nie oddychające dziecko. Matka z krwotokiem poporodowym. Pacjent wiszący na pasku we własnym mieszkaniu. Te sytuacje to nie wyjątki — to codzienność.

Codzienność, której nie da się wytłumaczyć nikomu, kto w niej nie uczestniczy. Tu nie ma miejsca na „może”. Musisz wiedzieć. Musisz działać. I nie zawsze wystarczy.

Nie każdy wytrzymuje. To zawód, który daje wszystko i potrafi wszystko zabrać. Ale jestem dumny. Bo miałem zaszczyt stać tam, gdzie inni się zatrzymują. I nadal stoję — gotów nieść pomoc, gdy liczy się każda sekunda.

To nie jest tylko praca. To powołanie, które wymaga nie tylko wiedzy i refleksu, ale serca ze stali i duszy, która mimo wszystko wciąż potrafi współczuć. Każdy dyżur zostawia ślad. Niektóre znikają po kilku dniach, inne zostają na zawsze.

Zespół – siła, której nie widać

W karetkach nie jeżdżą bohaterowie. Jeżdżą ludzie. Ludzie, którzy przez lata stają się czymś więcej niż tylko kolegami z pracy — stają się rodziną na froncie, na dobre i złe.

W tej pracy zaufanie to nie luksus — to podstawa. Musisz mieć pewność, że ktoś obok Ciebie wie, co robi, że nie zadrży mu ręka przy intubacji, że poda leki bez wahania, że będzie myślał razem z Tobą, nawet w środku największego chaosu.

Bywa różnie. Są spięcia, przemilczenia, czasem zmęczenie wypływa bokiem jak para z czajnika. Ale kiedy przychodzi wezwanie — wszystko znika. Zostaje zadanie. I ludzie, którzy Cię nie zawiodą.

Zespół ratowniczy to jak dobrze zgrany organizm.

Nie musimy mówić dużo. Często wystarczy spojrzenie, gest, jeden ruch głowy. Rozumiemy się bez słów, bo przeszliśmy przez zbyt wiele, by trzeba było wszystko tłumaczyć.

Byliśmy razem przy narodzinach i przy śmierci. Widzieliśmy łzy i słyszeliśmy ostatnie słowa. Dzieliliśmy kawę o czwartej nad ranem i ciszę po nieudanej reanimacji.

Ten zawód może Cię złamać, jeśli jesteś sam.

Ale jeśli masz obok siebie ludzi, którzy potrafią stanąć z Tobą ramię w ramię — przetrwasz więcej, niż sądzisz.

Wypalenie — ciche pogotowie we własnej głowie

Z zewnątrz jesteśmy twardzi. W środku — często wypaleni. I nie mówimy o tym głośno.

Wypalenie nie przychodzi nagle. To nie dramatyczny moment, to powolne tonięcie. Zaczyna się od obojętności. Od tego, że pacjent przestaje być „kimś” — staje się przypadkiem, kodem, procedurą.

Zaczyna się od tego, że śmiejesz się z rzeczy, które wcześniej budziły współczucie. Że po dyżurze wolisz siedzieć w aucie przez pół godziny, niż wejść do domu. Że boisz się nocy — nie tej na służbie, ale tej, kiedy zostajesz sam ze wspomnieniami.

Nie jesteśmy z kamienia. Nosimy w sobie twarze, których nie da się zapomnieć. Głosy, które śnią się w nocy. Ból, który zostaje w rękach, mimo że już dawno zdjęliśmy rękawiczki.

Czasem człowiek dochodzi do ściany. Nie z braku sił fizycznych, ale psychicznych. I wtedy trzeba mieć odwagę — nie tylko, by ratować innych, ale by ratować samego siebie.

Nie każdy prosi o pomoc. Nie każdy umie. Dlatego trzeba mówić głośno: Ratownik też ma prawo się zatrzymać. Ma prawo do słabości. Do odpoczynku. Do wsparcia psychologa. I nie czyni go to gorszym — czyni go człowiekiem.

Rodzina — ofiara cicha

Bycie ratownikiem medycznym to nie jest praca na etat. To styl życia. A może nawet styl... nieobecności.

Ile razy nie było mnie na urodzinach dziecka?

Ile razy dzwoniłem, że „jednak nie wrócę na noc”?

Ile razy słyszałem w słuchawce: „Tato, czy dziś już będziesz?” — i czułem, że nie mam dobrych odpowiedzi?

Rodzina ratownika żyje z cieniem w tle. Zawsze może się zdarzyć coś, co zatrzyma go na dyżurze. Albo coś, co zatrzyma go... na zawsze. To brutalna prawda. Moja żona nauczyła się czytać między słowami. Wie, kiedy wracam z czymś ciężkim. Nie pyta — po prostu jest blisko mnie.

Moje dzieci wiedzą, że tata ratuje ludzi. Ale nie wiedzą, ile go to kosztuje. Może to i dobrze.

Ratownictwo to piękna służba. Ale niesie ze sobą cenę. I tą ceną często płacą ci, którzy są najbliżej. Dlatego dziś, po tych wszystkich latach, wiem jedno: trzeba nauczyć się wracać. Do domu. Do siebie. Do tych, którzy czekają. Bo bez nich — nawet największa misja może stracić sens.

17 lat pracy w ratownictwie.

Ciało zmęczone. Umysł pełen obrazów. Serce rozdarte między ludźmi, którym pomagam — a tymi, którzy czekają w domu.

Czy było warto?

Tak. Bo w każdym oddechu, który udało się przywrócić, w każdej łzie wdzięczności, w każdym „dziękuję” – jest potwierdzenie, że to wszystko ma sens.

Ale jeśli ktoś dziś myśli o tej drodze — niech wejdzie w nią z otwartymi oczami.

Bo bycie Ratownikiem to najpiękniejsze i najcięższe, co można zrobić z własnym życiem. To nie jest łatwa droga. Ale warto.

Ta praca uczy pokory. Uczy odwagi. Uczy ciszy po ciężkim dyżurze i siły, by wrócić następnego dnia.

„Największą siłą ratownika nie jest wiedza. Jest nią człowiek, który stoi obok i nie pozwoli Ci się zawalić.”

Od 17 lat z ratowniczym pozdrowieniem Kuba.